Nieuwe buur

De nieuwe buur.

'Had jij het al gehoord?', vroeg Truus terwijl ze lichtelijk opgewonden de keuken binnenstuiterde.

'Nee, Shownieuws komt pas om zes uur vanavond', probeerde ik leuk uit de hoek te komen.

'Dat bedoel ik niet. Over de nieuwe bewoonster op nummer zevenenvijftig.'

'Oké. Zoiets van "ken je die mop over de nieuwe bewoonster van zevenenvijftig"?' 

Ik bleef proberen leuk te doen.

'Karin Krul heeft gehoord dat het een ver familielid is van eh...  hoe heet ze ook alweer?'

'Toos Tutteprut?', probeerde ik.

'Bart, even serieus.'

'Dus Karin Krul heeft iets gehoord? Hoe is het mogelijk!', probeerde ik nu serieus.

'Hoe dan ook, ze komt hier wonen. En het schijnt nogal een portret te wezen.'

'Geschilderd?', lachte ik.

'Ze heeft in het theater gestaan. Tenminste, volgens Karin.'

'Dat heb ik ook.'

'Wat?'

'In het theater gestaan. Voor kaartjes.'

'Hoe heet ze toch!', mopperde ze verder.

'Weet je, dat mens heeft de weduwe van Hazes uitgemaakt voor gecremeerde kroket.'

'O die. Ik weet ook niet hoe ze heet maar wel hoe ze is verwekt.'

'Goh, hoe heet ze nou toch?', mompelde Truus. 'Het zit op het puntje van mijn tong.'

'Haar vader heeft de verwek-instructie uit een roddelblad gehaald. En toen is het fout gegaan.'

'Wat fout gegaan?'

'Hij heeft in de haast vergeten het blad dicht te slaan.'

Bart

Pantoffels

'Ik wil een paar nieuwe pantoffels', meldde ik tijdens het ontbijt.

'Koude voeten?', vroeg de krant lezende overkant.

'Nee, voor de buurt. Voordat ze beginnen te roddelen.'

'Roddelen over jouw voeten?'

'Denk even na Truus. Voordat je het weet heb je een plakker op je kont. Dat je geen geld hebt voor pantoffels.'

'Lijkt me stug met twee auto's voor de deur.'

'Je kent ze toch? Vergeleken bij Annie van-de-Heuvel is die roddeltrut van Koldewijer een lammetje.'

'En jij laat over je roddelen? Jij? Laat me niet lachen.'

'Nee, daarom wil ik pantoffels.'

'O, dus je bent van plan op pantoffels door de straat te lopen?'

'Nou nee, dat niet natuurlijk. Dan gaan ze stuk. Gaten in de zolen geeft nóg meer roddelpraat.'

'Ik snap niet waar jij je druk over maakt. Koude voeten is een argument. Roddelpraat niet.'

'Oké, dan gaat het over koude voeten. Klopt trouwens ook nog.'

'Zie, dat dacht ik al. Jij altijd met dat slappe gezwam.' Ze slaakte een zucht.

'Toch heeft het wel degelijk met elkaar te maken, Truus', zei ik nog maar een keer om mijn gelijk te halen.

'Man, koop pantoffels en hou op met dat gejank. Ik zie de relatie echt niet', mopperde ze.

'Nou, ik wel. Annie van de Heuvel was hier gisterenmorgen aan de deur.'

'Annie? Wat moest ze?'

'Annie verkoopt loten voor de rummikup-club. Ze vroeg of wij loten wilden kopen.'

'O? En heb je ze gekocht?'

'Nee, ik heb gezegd dat ik daar geen geld voor heb. Toen keek ze naar mijn blote voeten en riep: "Snap ik helemaal".'

Bart

'

De nieuwe auto

De nieuwe auto

'En, hoe vind je der?', hoorde ik iemand door het geopende portierraam roepen. Ik stond net buiten te vegen en draaide mij om. Het bleek Jonas van 11A te zijn.

'Ha Jonas, heb je een nieuwe vrouw?'

'Nee, een andere auto!'

'O, ik dacht dat een auto mannelijk was. Maar blijkbaar is dat bij deze niet zo. Maar eh, mooi karretje', zei ik terwijl ik een rood Renaultje Modus aanschouwde.

'Ja hè, hij is van een oud mannetje geweest en die was er helemaal verliefd op', lachte hij.

'Dan snap ik het', doelend op zijn vraag.

'Ja, hij stond bij de dealer. Was ingeruild op een scootmobiel.'

'Zo'n rijdende bureaustoel?', vroeg ik.

'Ja, zijn kinderen vonden het rijgedrag van Paps te gevaarlijk worden. Hij reed met vijftig over de snelweg.'

'Haalt zo'n Modus toch nog de vijftig?'

'Deze haalt met gemak honderdvijftig kilometer.'

'Per dag', lachte ik.

Ik liep nu een rondje om de voituur, schopte een keer technisch tegen de bandjes, en drukte wat op de motorkap.

'Geen spoortje roest hè!', riep hij terwijl hij een keer op het gaspedaal trapte. De motor ronkte en kwam daarna weer tot rust. 

'Hij loopt wel mooi en ik zie geen rook.'

'Nee joh, hij is Toppie Joppie in orde. En hij heeft ook nog een nieuwe APK en een beurt gehad.

'Kijk, dat is het betere werk. Uit welke eeuw stamt hij?', vroeg ik terwijl ik het kenteken bestudeerde.

'Hij is van tweeduizendvijf. Zeventien jaar. Hoezo?'

'Nou, ik zie zowel in de voor als achterbumper parkeersensoren. Heel bijzonder voor zo'n karretje uit die tijd.'

'O, maar die zijn niet origineel hoor.'

'Niet?', vroeg ik.

'Nee, er extra in laten zetten. Mijn Ans gaat er namelijk ook mee rijden.'

Bart

'

Brief aan...

Beste directeur van de postcodeloterij,

Zoals u ongetwijfeld weet, wachten wij al jaren tevergeefs op een prijs in uw loterij. 

Nou ja, tevergeefs... dat is natuurlijk niet helemaal waar. 

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat we inmiddels twee soepkommen, achttien agenda's, twee dagjes uit en een paar flesjes Rituals afbijtmiddel hebben "gewonnen". O ja, ook nog een blik wafels wat we vóór 2083 moeten hebben opgeknabbelt, een blik soep en een bakkerijbon van een paar euro. Totale winkelwaarde: vijftien euro.

Uiteraard mag je een gewonnen paard niet onder zijn staart kijken en... we kunnen natuurlijk ook altijd nog ons abonnement opzeggen.

Maar goed: zoals u vast begrijpt, wachten wij in onze straat dus op de grote klapper. En daar zit voor ons op dit moment het probleem. 

Vanwege een renovatie van onze toiletten en badkamers, staan we momenteel op een camping. We zijn dus niet thuis en dan zal je natuurlijk net zien dat die kale neet aan de deur staat te rammelen En dat zou jammer zijn. 

Truus en ik zijn namelijk hele leuke mensen en zouden het voor de camera heel goed doen. Truus kan leuk zwaaien en ik kan erg goed toneel spelen. Mijn moeder vond dat ik het theater in had gemoeten. Mijn vader vond van niet en hij was de baas in huis.

Nu had ik het er gisteren met Truus over en zij was met mij van mening dat het misschien heel leuk zou zijn als Gaston dan bij ons op de camping komt. Hij kan dan niet aanbellen, maar dat hoeft ook niet. Een klopje op de caravandeur is al genoeg om Truus aan het zwaaien en mij aan het toneelspelen te krijgen.

En het levert voor het programma ook nog leuke plaatjes op. Laat Gaston een zwembroek meenemen. Dan kan hij de prijs vanuit het zwembad uitreiken. Hoe leuk is dat.

O ja, en dan nog even over de prijs: Een cheque van vijfentwintig mud is voldoende. Dan hebben we het inmiddels ingelegde geld wel terug. En mochten we ook nog de auto winnen: geef die dan maar aan de Van-der-Heuveltjes uit het begin van de straat. Die rijden nu nog met een Roemeense trekschuit. En die zijn wél gewoon thuis.

Graag horen wij. 

Met vriendelijke groet,

Bart

Ps.. Laten we snel een datum prikken. Het liefst voor het eind van de maand. Dan kunnen we nog net op tijd ons abonnement opzeggen.

Snuf en Snuitje

Snuf en Snuitje

'Goh, ik lees net dat Nick en Simon uit elkaar gaan', meldde mijn echtgenote. Ze las een berichtje voor uit het Facebook.

'Kijk, ondanks alle negativiteit in dit land, toch nog ruimte voor goed nieuws. Snuf en Snuitje gaan uit elkaar', riep ik net iets te blij.

'Ze geven nog wel een afscheidstournee. Ze stoppen pas volgend jaar.'

'Komen we wel door zolang er maar licht aan de horizon gloort', vond ik.

'Wat doe je weer negatief. Het is zo'n leuk stel.' 

Ik keek haar aan. 'Wat is in hemelsnaam jouw definitie van een leuk stel?', vroeg ik ietwat cynisch. 

'Bart, heel veel mensen hebben van ze genoten. Dan is het toch jammer?'

'Schat, alle liedjes zijn van hetzelfde lage niveau en als je dat Volendamse Snuitje ziet zingen, dan zegt dat al genoeg.'

'Hoezo? Hij heeft een prachtige stem.'

'Dat zal, maar hij kijkt alsof hij elk moment in huilen gaat uitbarsten. En daar ik kan mij daar ook alles bij voorstellen.'

'Ze gaan nu solo verder', vervolgde ze. 

'Dat is het begin van het eind. Ga je nooit meer iets van horen. Over tot de orde van de dag', lachte ik.

'Wij hebben op zolder nog een cd-tje van ze', hoorde ik haar zeggen.

'Je hád er een cd-tje van. Je kleinzoon wilde ooit frisbeeen maar had geen frisbee.'

'Dat meen je niet!', riep ze boos.

'Jawel, ik heb er de complete palingbak aan opgeofferd. Eerst de Cats, daarna BZN, drie cd-tjes van Jantje Smit. Maar volgens onze kleinzoon was die van Nick en Simon echt de beste. Hij scheerde geweldig!'

Bart

Beste zangers

Beste zangers

'Heb je de dweil al klaarliggen?', vroeg ik vanachter de tv-gids. 

'Hoezo? Ik heb gisteren al gedweild.'

'Het komt vanavond namelijk weer', waarschuwde ik.

'Wees eens duidelijk! Wat bedoel je precies?'

'De beste zangers. Dat programma komt vanavond op TV.'

'Ahhh, leuk. En dan moet ik de dweil onder de TV leggen of zo?'

'Ja, zoiets, want de boel gaat vast weer lekken.'

'Dat zijn emoties, Bart. De artiesten raken geëmotioneerd door de muziek. Dat is juist zo mooi!'

'Dat van die emoties kan ik me wel voorstellen. Ik hoorde laatst toevallig dat kind van Hazes galmen.' 

'Ik jou vanmorgen nog', kaatste ze. 'Over janken gesproken.'

'Het programma is trouwens opgenomen in Spanje. In Sevilla', las ik verder.

'O ja? Ik dacht gewoon in de studio.'

'Nee, het werd ooit opgenomen in Landgraaf, maar dat was het volgens de presentator "net niet". De omgeving doet ook iets.'

'Nou ja, Sevilla is best mooi', vond ze.

'Onzin, voor het opwekken van huilbuien doet de omgeving Landgraaf het ook prima.  Limburg...'

'Jij hebt toch ook echt overal wat over te zaniken', zei ze. 

'Dat valt best mee hoor', vond ik.

'Man, je lijkt precies je vader, dat was ook zo'n zeur.'

'Nou ja, nu je het erover hebt, dit programma doet mij wel erg aan mijn vader denken.'

'Hoezo aan je vader? Die heb ik nooit horen zingen of zien janken.'

'Nee, maar hij had vroeger zo'n knikkend hondje op de hoedenplank van zijn Fiatje.'

'Hondje?'

'Ja, die knikte net zo meewarig op de maat van de muziek als die artiesten in dit programma.'

Bart

Aandenken

'Wat heb jij dan gekocht?', vroeg Truus. 'Je zou alleen een zak piepers halen.'

'Klopt, maar vanwege de trieste situatie in Engeland heb ik besloten tot het aanschaffen van een zak Engels Drop. Als aandenken.' Ik hield het zakje triomfantelijk hoog.

'Mag ik dit betitelen als misplaatste onzin? Geldverspilling?' 

'Schat, The Queen heeft veel betekend voor de Engelsen. En aangezien wij ze ook nog steeds dankbaar mogen zijn vanwege de beëindiging van de tweede wereldoorlog, vond ik dit gebaar op zijn plaats.'

'Man man man, wat een gezwam. Je hebt twee jaar geleden diezelfde Engelsen nog de pottenbak ingewenst. Vanwege de Brexit.'

'Klopt helemaal. Toen was ik boos. Nu verdrietig.'

'Slijmbal', schold ze.

'Ik vind het sneu voor de familie', mopperde ze verder. 'Maar dat vond ik ook toen Juliana en Bernhard overleden. Ik durf te wedden dat er geen enkele Engelse ziel een pak Hollandse stroopwafels heeft gekocht.'

'Dat komt omdat de Oranjes niet populair waren in Engeland. Maar dat is the Queen wel in ons land. Ook een dropje?'

'Bart, ik vind dat je zoals gewoonlijk weer doordramt. Het slaat echt nergens op.'

'Echt geen dropje?', vroeg ik nogmaals terwijl ik het geopende zakje haar voorhield.'

'Nee, ik vind ze niet lekker. Te zoet.'

'Nou, dan neem ik die van jou erbij. Op the Queen!', riep ik en hield het zakje hoog.

'Ik denk dat je haar snel bent vergeten', voorspelde ze.

'Hoezo?', vroeg ik terwijl ik nog een dropje in mijn mond stak. 

'Omdat je in dit razende tempo de Engelse dropjes zo hebt weggekaand en ter nagedachtenis alleen nog een leeg zakje overhoudt.'

Bart

Een boodschap

'Morgen Bart', hoorde ik een stem achter mij. Ik stond op de oprit net klaar om het onkruid tussen de keien weg te halen. Ik draaide mij om en ontdekte een buuf.

'Ah, morgen Sofietje. Zo vroeg al aan de wandel?'

'Nee, even een boodschapje doen. Teus kwam er net achter dat het toiletpapier op is. Tja, en dan moet je wat. Onkruid aan het wieden?'

'Ik ben nog aan het studeren op het "hoe". Maar ik denk dat ik het het beste kan wegschrapen.'

'Je kunt het ook met azijn doen. Gaat het dood.'

'Klopt Sofie, maar dan moet ik het alsnog wegkratsen. Snap je?'

'Dat is zo. Teus brandt het altijd weg. Dat gaat ook.'

'Klopt, en je kunt de keien er ook uithalen en opnieuw leggen', lachte ik.

'Of verhuizen.'

'Liever niet Sofie. Ben blij dat ik hier woon.'

'Nou, wij ook.'

'Gezellig straatje toch?', vroeg ik naar haar mening.

'O ja, op een enkele uitzondering na..'

'Op wie doel je?', wilde ik weten.

'Dat mag je zelf invullen', zei ze raadselachtig.

'Doel je op Carla van de Porsche?'

'Ach ja, Teus kan zijn ogen er niet vanaf houden.'

'Van de Porsche?', vroeg ik. 'Of van Carla Boerema?'

'Hij zegt zelf van de Porsche.' 

'Dan bedoelt hij de Porsche', lachte ik.

'Ik ga gauw verder', zei ze. 'Ik moet opschieten.'

'Kalm aan Sophie, ze hebben nog meer dan genoeg toiletpapier', lachte ik.

'O, dat geloof ik graag Bart, maar Teus zit op de pot te wachten totdat ik terugkom.'

Bart

Lampen

'Goh, aan het sleutelen?', vroeg ik aan een buurman van vier huizen verderop die met een schroevendraaier in de hand vertwijfeld naar zijn achterlicht staarde.

'Ha Bart, ik heb een lampprobleem. Hij doet het niet.'

'Die auto heb je toch pasgeleden gekocht?', vroeg ik. 'Geen garantie?'

'Nee, dat vond Annie niet nodig. Hij was al duur genoeg.'

'Tja, en wat ben je nu aan het doen?', vroeg ik.

'Ik denk na.'

'Doen de remlichten het wel?'

'Misschien. Als ik op de rem trap, snel uitstap naar de achterkant ren, dan branden ze niet.' 

'Harder rennen?', adviseerde ik.

'Ach nee, de remlichten doen het. Annie heeft gekeken.'

'Ik ga eerst de kapjes er maar eens afschroeven. Ik denk dat de lampen stuk zijn.'

'Dat kan. Ik hoorde ooit van mijn vader dat ze vaak beide stuk gaan.'

'Kijk, dat bedoel ik', zei hij terwijl hij het eerste kapje losschroefte.

'En?', vroeg ik toen het eraf was en hij het gloeilampje tegen het licht hield.

'Niet stuk. Kijk jij eens?' Ik pakte het over en hield het eveneens tegen het licht. 'Niet stuk', constateerde ik.

'Ben je nou nóg met die k-lampen bezig?' Annie kwam polshoogte nemen.

'Ja, de remlichten doen het, maar de gewone lampen niet.'

'En nu heb je hem gesloopt?', vroeg ze, wijzend op het gedemonteerde kapje.

'Losgemaakt schatje, niet gesloopt.'

'Dat is in jouw geval hetzelfde', riep ze. Hij schroefte het kapje er zuchtend weer op.

'Trouwens ik denk dat ik jouw probleem al heb opgelost', zei ze terwijl ze de achterklep dichtgooide.

'Hoezo opgelost?', vroeg hij.

'De achterlichten zitten in de klep.' Ze wees naar de brandende achterlichten en liep toen naar binnen.

Bart

De vuilnisbak

'Het is frisjes', klaagde ik na een vuilnisbak-aan-de-weg-zet-actie. Ik kwam binnen.

'Trek dan ook iets aan', riep mijn echtgenote zoals echtgenotes vanuit het gelijk kunnen wrijven.

'Hallo, even de vuilnisbak aan de weg zetten. Ga ik toch geen jas aantrekken?'

'Klaag dan niet.'

'Trouwens, wat heb je aan de weg gezet?', wilde ze weten.

'De vuilnisbak', riep ik droogjes.

'Welke? Groen, blauw, oranje of grijs?'

'De groene stond voor in de rij. Dus staat die nu vol verwachting aan de weg te staan.'

'O, dat klopt niet hoor. Ik heb van de week de containers aan de kant gehad.'

'Dat meen je. En niet in dezelfde volgorde terug gezet?' Ik kon hier zo boos over worden. 

'En wat nu?', vroeg ik na een peinsmomentje.

'Kijk je op de afvalkalender. Die hebben we toch nog ergens?'

'Ja, ergens. Maar tegen de tijd dat ik die heb gevonden is de vuilnis al geweest.'

'Dan weet ik het ook niet, Bart.'

'Zou Agnes het weten?', vroeg ik mij hardop af.

'Ach ja, kijk even wat zij buiten heeft gezet. Dan is het probleem opgelost.' Ze haalde opgelucht adem.

Ik liep nu voor de tweede keer in pyama naar buiten.

'En?, vroeg ze toen ik terugkwam.

'Groen!', riep ik tevreden. 'Het klopt dus toch.'

Die middag sprak ik onze buuf Agnes. Ze vroeg zich af waarom wij de volgorde van onze bakken hadden veranderd. 

Bart

Koningsdag

'Hou je er rekening mee dat onze Koning morgen jarig is?', riep mijn echtgenote vanuit de keuken.

'Ik ga niet. Bel hem maar af.' Ik zei het nét iets te nadrukkelijk.

'O, wat klink je weer lekker knorrig', merkte ze op. 

'Ach ja, wat moet ik met die lintjesknipper. Laat hem zijn verjaardag ergens in Griekenland vieren en ons er niet mee lastig vallen.'

'Kom op Bart, het is toch gewoon leuk? Het is een nationale traditie! Gezellig op een terrasje in de stad, oranjebittertje...'

'Van die oranje zut? Hou op.'

'Nou, ik kan me nog een tijd te herinneren dat je dronken uit de stad kwam.'

'Dat kwam door dat drap.'

'En dat je thuis met oranje toeter en bolhoed in de hondemand ging liggen. Hoezo heb je niks met Koningsdag.'

'Het viel verkeerd.' Ik was toen doodziek.

'Ja, jij viel verkeerd. En dan ook nog het Wilhelmus galmen. De buren kwamen vragen of ik hulp nodig had.'

'Dat was in de tijd van Beatrix. Dat was pas een echte Koningin.'

'Ze was streng. Willem is veel zachter.'

'Het is een ei. Hij heeft thuis niks te vertellen. Zijn vrouw houdt hem volledig onder de duim', vond ik.

'Jij bent ook een ei', lachte ze. 

'Het enige leuke aan deze dag is het nuttigen van de Tom Poes.'

'Je bedoelt zeker de Tom Pouce.'

'Maakt mij niet uit, ze zijn allebei lekker.'

Bart

Rugpijntje

'Wat loop je ongelukkig?', vroeg mijn echtgenote toen ik wat scheef waggelend terugkeerde van een boodschapje. 'Heb je weer wat?'

'Het is mij in mijn rug geschoten', meldde ik.

'En hoe kwam dat zo?', wilde ze weten.

'Toen ik uit de auto stapte.'

'Heb je hem verdraaid?', vroeg ze als een ervaren arts.

'Zou kunnen. Ik probeerde er met een jeugdig hupje uit te zwaaien en toen...'

'Een jeugdig hupje? Jij? Waarom?'

'Toen ik aan kwam rijden stond er een plukje uitgebroedde zaadcellen, puisten te knijpen. Je kent ze wel : Capuchon, zonnebril en van die vreselijke akkimakki-herrie.'

'En toen vond jij dat je het goede voorbeeld moest geven?'

'Nou ja, ik had het gevoel dat ik wat positieve energie moest overbrengen', zei ik. Ik wreef onderhand over de pijnlijke spier.

'En, is dat gelukt?', lachte ze. 

'Met de Salvera's op de radio lukte dat niet, dus probeerde ik als een elastiek uit de auto te schieten. En toen ging het mis.'

'Ach jochie toch. Je bent ook veel te oud voor dit soort acties.'

'De duvel is oud!', riep ik gefrustreerd. 

'Je actie bleef toch wel onopgemerkt hoop ik? Voor jou dan.'

'O nee, echt niet. Ze hadden het meteen in de gaten.'

'Werd je uitgelachen? Daar kan ik me namelijk wel iets bij voorstellen', lachte ze.

'Nee, dat niet.'

'Niet? Wat dan?'

'Eén van die gassies kwam vragen of ik hulp nodig had.'

'Kijk, dat is óók jeugd!. Het is niet allemaal negatief.'

'Klopt. Hij vroeg of mijn rollator in de kofferbak lag, en of hij hem er voor mij even uit moest pakken.'

Bart

Het muntje

'Heeft u voor mij misschien een muntje?', vroeg ik bij de service. Achter de balie stond een chagrijn. Dat zag ik meteen.

'Voor een karretje?', vroeg ze kortaf.

'Nee, voor aanstaande zondag', grapte ik. Het muntje viel niet.

'Zondag zijn we gesloten meneer. Wat wilt u ermee dan?'

'Voor in het collectezakje. Mevrouw, waarom denkt u dat ik een muntje vraag?' 

'Meneer, ik heb geen tijd voor raadseltjes. Gaat het om een karretje of niet?' 

'Als ik nu "nee" zeg, wat zegt u dan?', zeurde ik door. Ik had er helemaal zin in. 

Naast mij dook een zwaar ademende dame met een plantje in haar hand op.

'Mag ik dit plantje afrekenen?', vroeg deze hooggehakte stoorzender. 'Ik heb haast.'

'O ja hoor, dan kan deze meneer nadenken over mijn vraag.' Ze pakte het plantje aan.

'Wacht eens even!', protesteerde ik. 'Ik ben aan de beurt!'

'Ik heb u een vraag gesteld en geen antwoord gekregen. Vijf euro veertig, mevrouw. Pinnen?'

'Ik wil een muntje!', riep ik een octaaf hoger.

'En ik wil weten waarvoor!', kaatste ze terug.

'Problemen meneer?', hoorde ik een zware stem achter mij. Ik draaide mij om. De chef.

'Ik vraag om een muntje maar krijg het niet voor elkaar.

'Waar heeft u dat muntje voor nodig?', vroeg hij.

'Waarvoor denkt u?', vroeg ik inmidels ziedend.

'Voor een karretje?', veronderstelde hij. 'Ank, geef deze meneer een muntje.'

'Ik kijk wel uit', zei de Ank.

'Hoezo? Je kunt hem toch gewoon een muntje geven?'

'Echt niet. Meneer wil hem zondag gebruiken voor het collectezakje in de kerk. En dat gaat echt niet gebeuren.'

Bart

De oude bekende (2)

'Maar die Ronnie had toch ook nog een zus?', vroeg mijn echtgenote.

'Ja, klopt. Frietje.'

'Frietje?'

'Ja, eigenlijk Frida maar iedereen noemde haar Frietje. Vanwege haar postuur.'

'En hoe ziet een frietje er in jouw beleving dan uit?'

'Dun, goudbruin en een beetje gebogen.'

'Hm, en vond je haar leuk?'

'Ze was wel leuk, maar niet aantrekkelijk leuk. Ze was twee jaar jonger dan Ronnie. Een bakvisje.'

'Een bakvisje en een frietje. Toe maar.'

'Waarom heb je het eigenlijk over haar?', vroeg ik.

'Nou ja, Ronnie had het er indertijd over dat jij een oogje op zijn zus had.' 

Ze keek me met half dichtgeknepen ogen aan. Ik had alweer spijt van het melden van mijn ontmoeting.

'Ik? Een oogje op Frietje? Ben je gek! Nee hoor.' 

'Je bloost Bart. En dat na vijftig jaar', plaagde ze.

'Hou toch op. Wat moest ik met haar? Een saaie troela met uilenbrilletje, puntknietjes en met het postuur van een boekenlegger. Ik denk zelfs dat ze in de bibliotheek is geëindigd.'

'Heb je achteraf geen spijt dat ze je niet wilde?', lachte ze.

'Spijt? Hoezo? Hou toch op over dat Frietje. Waarom zeur je zo door?!'

'Nou ja, dat Frietje van jou is uiteindelijk naar Parijs getrokken, mannequin geworden, woont nu in Saint Tropez en staat in de Quote.

Bart

De oude bekende

'Ik kwam net een oude bekende tegen', meldde ik.

'Wie?', vroeg ze. De nieuwsgierigheid was gewekt.

'O, die ken jij niet. Ruim voor jouw tijd hoor', zei ik. 'Heb je al koffie?'

'Dan moet het wel een héle oude bekende zijn. Maar hoe heet hij?'

'Ronnie. Ronnie Peters van de slager uit de Kerkstraat. Maar die slagerij bestaat niet meer hoor.'

'Dat meen je. Ronnie Peters? Die met dat rode haar?'

'Hij is grijs. Maar hij was ooit goed bij kleur. Ken je hem?'

'Of ik hem ken? Man, die heb ik ooit nog les gegeven.'

'Jij? Lesgeven?'

'Ja, hoe je een vrouw moet kussen. Dat wist hij toen nog niet.'

'Heb jij hem gekust? De Ronnie Peters?' Ik was verbaasd. 'Zoiets kus je toch niet?'

'Ja, en ik kan het me nog zó goed herinneren!', zuchtte ze. 'Het was een hele ervaring.'

'Ronnie Peters kussen. Hoe kom je erop. Kon je niks beters krijgen?', vroeg ik een beetje cynisch.

'Hoezo iets beters? Er was helemaal niks mis met deze Ronnie.'

'Lieve schat, het was een enorme kwal. Arrogant tot op het bot.'

'Nou, dat vond ik dan niet.' Ze stak haar tong.

'Toch denk ik dat die kuscursus van jou een behoorlijke psychische schade heeft aangericht.'

'Schade?', lachte ze. 'Hoezo schade?'

'Nou ja, hij is voor altijd vrijgezel gebleven en woont nog bij zijn moeder.'

Bart

De afstandsbediening

'Bart, de TV doet raar', riep mijn echtgenote vanuit de kamer. Ik stond in de keuken.

'Wat is "raar"?', vroeg ik terwijl ik de kamer in liep.

'Hij luistert niet meer naar de afstandsbediening. Ik druk op deze knop hier en hij doet niets.' Ze wees de knop aan. 

'Wat heb je ermee uitgespookt dan?', vroeg ik.

'Ik niks. Jij hebt vanmorgen aan de stekkers gezeten', herinnerde ze zich.

'Dat was van mediabox. Dat is iets heel anders.'

'Nou wil ik verdorie naar Spoorloos kijken en nu kan het niet. Het is ook altijd hetzelfde. Zodra jij eraan zit, gaat het stuk.'

'Ik heb niet aan de afstandsbediening gezeten. Dat zeg ik net.'

'Je bent in de buurt van de TV geweest. En dan gaat het al fout. En wat nu?'

'Ik kijk even. Zal een kleinigheidje wezen', meldde ik geruststellend.

Ik ging vervolgens op mijn knieën en rommelde wat aan de stekkers van de box.

'Probeer eens?', vroeg ik.

'Wat moet ik proberen?', vroeg ze nog immer nijdig.

'Of je het toilet kunt doorspoelen. Wat denk je nou wat je moet proberen?!!', snauwde ik.

'Ik druk toch! Hij doet toch niks?  Bel de Ziggo maar voor een monteur. En blijf er alsjeblieft vanaf.'

'Hij moet het doen!', riep ik. 'Geef die afstandsbediening eens hier?'

'Dat helpt niet, Bart. Hij is gewoon stuk.'

'Oké, dan niet', zuchtte ik en stond op.

'Wat wil je er nu aan doen dan?', vroeg ze. 'Ik kan zo geen TV kijken.'

'Geef nou eerst eens die afstandsbediening hier!', riep ik. Ze overhandigde hem.

'Jaja', riep ik terwijl ik hem bekeek.'

'Wat "jaja"?'

'Ik denk dat de buurt gek wordt van jou.'

'Vanwege de TV?'

'Nee, vanwege de lampen in de tuin. Aan-uit aan-uit...  Je hebt de verkeerde afstandsbediening te pakken!'

Bart

Klimplanten

'Goedemorgen, mag ik jou iets vragen?', vroeg ik aan een jonge dame die volgens haar outfitje bij de inventaris van de super hoorde.

'Jazeker, wat kan ik voor u betekenen meneer?'

'Volgens jullie folder hebben jullie vanaf vandaag klimplanten in de aanbieding. Klopt dat?' 

'Klimplanten?', vroeg ze.

'Ja, van die planten die klimmen. Niet dat ze uit de pot kruipen en dan met een trapje.. maar waarvan de takken...'

'Ik weet wat klimplanten zijn, meneer. Maar ik weet niet of wij ze in de aanbieding hebben.'

'Nou ja, volgens de folder wel. En dan neem ik aan dat...'

'Heeft u de folder toevallig bij u?', vroeg ze.

'Nee, maar ik heb wel de app van jullie winkel.'

'De app. Die klopt niet altijd', wist ze.

'Hoezo klopt de app niet?', vroeg ik verbaasd.

'Hij is instabiel. Soms doet hij raar.'

'Dat er klimplanten instaan die uit zichzelf weer uit de app klimmen? Bedoel je dát?'

'Soms staat er plotseling een andere datum bij. Dat zit in het hoofdkantoor in Amsterdam. Daar gaat het meestal mis.'

'Is het hoofdkantoor instabiel?'

'Nee, de app.'

'Dus geen klimplanten?'

'Helaas.' Ze spreidde haar armen.'

'Geen klimplanten', meldde ik. 'De app is labiel. De datum is plotseling door Amterdam gewijzigd. Hoofdkantoor', voegde ik eraan toe.

'Hoe kan dat nou?' Agnes komt net met een doos vol thuis.'

Ik slaakte een diepe zucht. Ik kreeg de zenuwen van die k-planten.

'Misschien was de app toen even niet labiel?' 

'Waar ben je geweest?', vroeg ze nijdig.

'Bij de Pruis op het plein.'

'Bart, ik zei nog zo: bij de Appie! Wat of wie is hier nou labiel!!!'

Bart

Zoektocht

'Wat ben je aan het doen?', vroeg mijn echtgenote.

'Ik ben de eieren-verstopplekken aan het inspecteren', meldde ik. 'Alvast voor zondag. Ik hou namelijk niet zo van "alles op het laatste moment".'

Ze keek me verbaasd aan. 

'Gaat het wel goed met je?'

'Hoezo? Vorig jaar heb jij de eieren verstopt. Binnen drie minuten hadden de kleintjes ze gevonden.'

'Mooi toch? Wat wil jij dan? Dat ze beide paasdagen bezig zijn?'

'Schat, een eitje op de tafel leggen is geen verstoppen.'

'Hoezo niet? Ze zoeken overal behalve op zichtbare plekken. Dat is juist zo leuk.'

'Onzin. Dat zien ze meteen. Dat is geen verstoppen.'

'En dan: Ik heb jaren achtereen eieren bij de padvinderij verstopt, dus ga mij niet verte....'

'Jij bij de padvinderij?', onderbrak ze. Ze schoot in de lach. 'Nooit gehoord. Wat was je dan? Akela?'

'Nee, Verkenner. En ik moest voor de Welpjes eieren verstoppen. Dus ik kan zeggen dat ik er verstand van heb.'

'Dan ga jij toch lekker eieren verstoppen!', lachte ze.

'Ja, dat ga ik doen ook. Bemoei jij je nou maar met je keuken.'

'Schiet het al een beetje op?', vroeg ze wat later.

'Hoe bedoel je?', vroeg ik.

'Ben je nog steeds aan het inspecteren?'

'Nee, ik zoek mijn sleutels.'

'Zie je dat mijn eenvoudige verstopfilosofie klopt?', riep ze met een vervelend ondertoontje.

'Hoezo een verstopfilosofie?', riep ik geërgerd terug. 

'Simpel. Kijk eens op tafel?'

Bart

Een allesbrander

'Het wordt echt tijd dat de gemeente het gras maait', meldde een langslopende dame die ik herkende als Carla Boerema van de Porsche van een eindje verderop. Ik stond op het punt om de eerste tegel te vegen. 

'Morgen mevrouw Boerema. Ja, inderdaad. Het groeit behoorlijk. Ik zal het mijn buurvrouw zeggen. Die werkt bij de gemeente.'

'O? Dat is handig! Zit zij bij de groenvoorziening?', vroeg ze.

'Bijna goed', lachte ik. 'Ze "zit" inderdaad maar ze "doet" maatschappelijk werk.'

'Kijk, de groenstrook maaien valt daar vast ook onder. Is ook maatschappelijk werk, toch?', lachte ze. 

Ik ontdekte een rijtje spierwitte vermoedelijk gebleekte tanden.

'Dat zou maar zo kunnen', blaatte ik. 'Hoe is het met de Porsch?'

'Goed hoor. Maar ik rij niet veel. De benzine is zo duur. En hij lust best een slokje.'

'Ja, wat dat betreft kun je beter zo'n auto rijden zoals wij hebben.'

'Klopt', lachte ze. Weer die tandjes.

'Dat is toch een allesbrander?', vroeg ze wijzend op onze auto.

'Ja, een oudje. Rijdt zelfs op petroleum', lachte ik.

'Nou, wat dat betreft denk ik dat je goedkoper op whiskey kunt rijden.'

'Daar rij ik zelf op', zei ik zachtjes. Ze moest lachen.

'Schiet het al een beetje op?', hoorde ik mijn echtgenote boven uit het raam roepen.

'Ja hoor, mevrouw Boerema had het net over het gras. Dat het tijd wordt dat de gemeente maait.'

'Morgen mevrouw Boerema', riep ze. Toen tegen mij: 'Bart, ik heb koffie. Kom je binnen?' Het raam klapte dicht.

'Dat was die Carla van de Porsche', legde ik, terwijl ik van de koffie nipte, uit.

'Ook, maar ze is vooral het neukertje van die Hans Vruggink.'

'Nou ja, ze is vrijgezel. Mag ze alsjeblieft?'

'Wat mij betreft, maar daar ga jij je vingers niet aan branden.'

'Vingers aan branden?', vroeg ik verbaasd.

'Ja, ik hoorde iets over een allesbrander. En daar schuilt bij haar precies het gevaar..'

Bart

Vroege vogels

'Ik was vanochtend al vroeg wakker', riep ik gapend aan het ontbijt. 'Rond zes uur al.'

'Niks van gemerkt', klonk het vanaf de andere kant van de tafel.

'Nee, jij was ook niet vroeg wakker, ik heb het over "ik". Moi.' Ik wees nog even voor alle duidelijkheid naar mijzelf.

'Ja ja, je komt luid en duidelijk over.'

'Maar meestal word ik dan ook wakker, snap je?'

'Wanneer? En waarvan?', vroeg ik.

'Als jij vroeg wakker bent.'

'Hoezo dan?'

'Omdat je dan gaat liggen draaien.'

'Hoe weet jij dat nou als je ligt te slapen.'

'Dan word ik toch wakker? Man wat een gesprek. Schenk nog maar even koffie in.'

'Ik voel me echt soezelig', zei ik toen ik opstond en wat steun op de rugleuning van de bank zocht. 'Alsof je een hele nacht hebt gewerkt.'

'Voordat je wat in je hoofd haalt. De bank is voor vanmiddag al gereserveerd. Ik krijg visite van hierachter.'

'Toch niet die schetterbek van Vogels?', vroeg ik.

'Wat is er mis met Vogels? Het is een aardige vrouw.'

'Ik werd wakker van een schetterende vogel.'

'Dat lijkt me sterk', vond ze.

'Hoezo sterk?'

'Omdat die rond dat tijdstip nog slapen.'

'Lieve schat, ik werd om tien over zes wakker van een langsscheurende en kabaalschoppende scholekster!'

'Ach, hou toch op. Wat moet zo'n vogel nou op dat tijdstip.'

'Ik denk dat hij om zes uur op kantoor moest zijn. Had zich vast verslapen.'

Bart

Paasdagen

'Morgen Bart', hoorde ik de stem van Agnes boven mij. Ik keek op.

'Morgen Agnes, aan de schoonmaak?', vroeg ik toen ik haar een dekbed uit het raam uit zag kloppen.

'Ja, ik krijg een logee met de pasen. En die moet toch in een fris bed slapen.'

'Nieuwe vriend?', vroeg ik ter bevrediging van mijn nieuwgierigheidsknobbel.

'Nee, mijn zuster komt. Die is pas gescheiden en anders zit ze alleen met de Paas.'

'O? Heb je ook nog een zus?'

'Ja, en een broer. Maar die woont in Duitsland. Nee, Anita komt Goede Vrijdag en gaat tweede paasdag weer weg.'

'Leuk. Komt jouw vriend niet?'

'Hahaha, ik heb geen vriend meer. Ben weer vrijgezel.'

'Kijk, twee vrijgezellen in de straat. Misschien tijd voor een bord in de tuin?', grapte ik.

'En wat doen jullie met pasen?', vroeg ze.

'O, Truus verstopt eieren die ik dan zoek en opeet. Kinderen komen daarna brunchen en tweede paasdag gaan we mapen.'

'Mapen? Wat is mapen?', vroeg ze.

'Meubels gapen', lachte ik. 

'O? Tijd voor iets nieuws?'

'Nee hoor. Truus vindt het leuk om te snuffelen.'

'Gaan jullie nog iets ondernemen?', vroeg ik.

'Ja, wij gaan waarschijnlijk een avondje voren.'

'Horen?', vroeg ik. 'Wat horen?'

'Nee, niet HOREN maar VOREN.'

'En wat is "voren"?'

'Twee leuke kerels scoren!'

Bart

de paastak

'Goedemiddag jonge dame, ik heb van mijn vrouw te horen gekregen dat we dit jaar in het kader van Pasen een paar paastakken gaan opleuken en dat u zoiets verkoopt. klopt dat?' 

De medewerkster van het tuincentrum veegde haar ietwat bemodderde handen af aan de handdoek die voor haar middel hing en leunde vervolgens op de toonbank. 

'Paastakken. Hoeveel wilt u er hebben?' Ze wees in de richting van de hoek waar een bos snoeihout op de vloer lag opgebost. Ik haalde mijn schouders op. 

'Weet ik veel, een paar takken denk ik.' 

Ze bukte zich, pakte een afgebonden bosje en legde het voor me neer op de toonbank. 

'Kijkt u eens', zei ze vriendelijk. Ik bekeek de takkenbos en keek op het aanbengelende kaartje.

'Is dit wat ze bedoelen met paastakken?', informeerde ik vol ongeloof. 'Een salix babylonica Tortuosa?' Ze lachte en aan beide zijde ontstond een kuiltje in haar wang. 

'Dat klopt inderdaad, een krulwilg.' 

Ik keek nog eens goed. 

'Weet u, een kerstboom kan ik nog wel onderscheiden van een eik, maar een paastak van een bos afval is lastig. En zo'n tak moet dan in een vaas en kun je hem versieren?', vroeg ik. 

'Ja meneer, en we hebben ook versierspulletjes in de aanbieding.' Ze bukte zich en pakte vanonder de toonbank een doosje met op tampons lijkende stenen met touwtjes en een plastic doos vol geel spul. Ze legde het op het blad. 

Ik pakte een steen en bekeek de opgeschilderde versiering. 'Degene die dat heeft geschilderd moet stomdronken zijn geweest', concludeerde ik. 'Het ziet er niet uit.' Toen pakte ik het doosje. Een aantal gele pluizen, voorzien van kleine oranje stokjes, keken mij aan. 

'En wat moet dat voorstellen?', ik wees op het doosje. 

'Dat zijn kuikens, meneer, die kun je er ter versiering naast hangen.' Ik keek naar de combinatie van het gele ding en het ei. Het ei was twee keer groter dan het ding. 

'Lijkt me niet erg logisch dit', zei ik ernstig. 

'Het is maar decoratie meneer.' Opnieuw die kuiltjes. 

Ik bekeek de hele uitgestalde handel nog eens goed en vroeg toen naar de prijs. 

'De takken vijf euro, de eieren drie euro vijftig en de kuikentjes zes euro.'

Omdat ze tegenwoordig niet meer kunnen rekenen werd de hele kraam in de kassa geramd en met een vrolijke "ting" kreeg ik een aanslagbiljet van veertien euro vijftig. 'Dat is dan veertien euro vijftig, wilt u pinnen?', vroegen de kuiltjes. Ik schrok van het bedrag.

 

'Weet u wat we eigenlijk met Pasen vieren?', vroeg ik terwijl ik bijkwam.

Ze haalde haar schouders op. 'Iets met het geloof?' 

'Oké, iets met het geloof.'

Een oudere dame die getuige was van mijn voorgenomen aankoop bemoeide zich er nu ook mee. 

'We vieren de wederopstanding van Jezus nadat hij is gekruisigd. De versierde takken kunnen bijdragen aan de vreugde.'

'Dus er bestaat geen directe relatie tussen de wederopstanding, een bos takken, kuikens en eieren?' De dame schudde lachend haar hoofd. 'Het is wat we er zelf van maken.'

Ik dacht even na. Toen: 'Doe mij voor die veertien euro vijftig maar een mooie bos rode rozen en laat dit maar zitten.' Ik wees op de takken. 

'Ik ga dit paasweekend gebruiken voor de viering van mijn eigen wederopstanding. En er ligt vast en zeker wél een directe relatie met deze bos rozen...'

Ik gaf haar een knipoog, rekende af en verliet fluitend de winkel.

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen 2017

Roddel

'Ik weet nu hoe het zit', zei ik toen ik met een tas vol boodschappen terugkeerde van de super.

'Hoe je met je telefoon kunt afrekenen?', vroeg mijn echtgenote.

'Nee, bij Vossen, een eind verderop. Die van Krul vertelde vorige week toch over die toestand bij Vruggink?'

'Toestand bij Vruggink?' 

'Ja, hun hond Blafje was ontsnapt en toen ze er achteraan ging viel de deur dicht. Mevrouw Vossen, haar buurvrouw, had een sleutel, maar ze hebben ruzie.'

'Man man, wat een gedoe', lachte ze.

'Inderdaad. Want nu blijkt dat de mannelijke helft van Vruggink, Hans, een kortstondige relatie heeft gehad met Annelies Vossen. Zij is van de bakker.'

'Dat is toch dat roodharige hittepetitje?'

'Ja, klopt. Ze hebben een bakkerij in de hoofdstraat. Hij bakt 's nachts brood en de vrouw van Hans Vruggink werkt 's nachts in de zorg.'

'En toen hebben ze elkaar zitten, eh... liggen troosten', concludeerde mijn echtgenote.

'Maar toen bleek dat die Hans nóg een relatie heeft gehad.'

'Dat meen je?', riep ze quasi geïnteresseerd.'

'Ja, met Carla Boerema. Dat is die van die zwarte Porsche. Zij is trouwens vrijgezel.'

'Waar jij laatst mee stond te praten?'

'Ja, over haar Porsche. Dat ik wel een ritje zou willen maken.'

'Dat lijkt me geen goed plan', vond ze.

'Hoezo geen goed plan? Omdat ze mooi en vrijgezel is?', vroeg ik met een glimlach.

'Nee, omdat zo'n Porsche benzine zuipt.'

Bart

De zandbak

'Morgen buur', hoorde ik een stem achter mij. 'Weer eens aan de veeg?' 

Ik draaide mij om. 

'Morgen Leo, ja ik moest van Truus buiten spelen.'

'En toen dacht je bij jezelf: kom laat ik het onaangename maar even aan het nuttige knopen.'

'Ja, bij gebrek aan een zandbak.'

'De zandbak! Dat is lang geleden dat ik daar in speelde.'

'Is dat zo?', vroeg ik.

'Ja, ik maakte dan altijd gangetjes waar ik met de autootjes doorheen reed.'

'Dinky Toys?'

'Nee, Matchbox. Van die kleine auto's.' Hij spreidde zijn vingers om te duiden.

'Geweldig. Ja, daar had ik een kist van vol', wist ik nog.

'Tegenwoordig is dat niet meer.' Er klonk iets van heimwee in zijn stem.

'Nee, tegenwoordig is de zandbak digitaal. Scheelt wel een hoop rommel!', vond ik.

'Klopt Bart. Mijn kleinkinderen maken zandtaartjes op de tablet.'

'Ik speelde altijd met mijn buurmeisje', herinnerde ik mij. Gingen we thee zetten. Zij had dan een zeefje waar ze suiker mee kon maken.'

'Leuk hè?', lachte hij.

'Nou, het was niet altijd zo leuk hoor', vond ik.

'Wat zeg je nu? Samen met je buurmeisje in de zandbak "niet leuk" ?'

'Nee, ze zeefde niet goed. Ik had steeds zand in mijn thee.'

Bart

Een kanarie-probleem

'Wat hoor ik toch steeds kabaal', riep ik ontzet. 'Ik word er wakker van.'

'Dat is de nieuwe wekker', lachte mijn echtgenote naast mij.

'Hoezo nieuwe wekker? Het is net een vogel!'

'Klopt helemaal. Agnes heeft een kanarie en die zet ze 's morgens voordat ze gaat werken, in de tuin.'

'Een kanarie? Wat moet dat kind met een kanarie?'

'Heeft ze van haar nieuwe vriend gekregen. Zodat ze de hele dag aan hem denkt.'

'Kan hij niet gewoon een appje sturen? Wat moet je met zo'n klote kanarie!'

'Kom op Bart, beetje leven in de brouwerij. Bovendien is het natuur. En dat is altijd goed.'

'Hou toch op, altijd goed. Voor hetzelfde geld loopt er de hele dag een schaap in haar tuin te blèren.'

'Ach man, maak je toch niet zo druk. Ik luister liever naar het geluid van die kanarie dan naar dat gemopper van jou!'

'Ik ga eruit. Ben er helemaal klaar mee.' Ik stapte uit bed en liep naar beneden.

'Ga jij nog boodschappen doen?', vroeg ik een uurtje later.

'Hoezo? Heb je speciale wensen?', vroeg ze.

'Ja, laten we vandaag maar bloemkool eten. Dan stop ik twee struikjes in mijn oren.'

'Gaat het nog steeds over die kanarie van Agnes?', vroeg ze hoofdschuddend.

'De bel!', riep ze wat later. Ik stond op en liep naar de voordeur. Agnes.

'Hoi Bart, is Truus er ook?'

'Ja hoor, maar je kunt het vast ook met mij af', lachte ik. 'En ik heb zelf ook nog iets.'

'Oké, ik heb een kanarie en ga het weekend weg. Zouden jullie het beestje morgen wat voer willen geven?'

'Voer?'

'Ja, dan doe je het deurtje open en strooi je een beetje in het bakje. Ook meteen water geven.'

'Is dat alles?', lachte ik.

'Bijna. Hou de buitendeur dicht, anders ontsnapt hij. Hij is nog niet helemaal gewend.'

'Ik zal het doorgeven', lachte ik ietwat vals.

'Maar jij had ook nog iets?' Ze keek vragend.

'Eh... ik had een vraagje over jouw kanarie. Maar dat is inmiddels opgelost.'

Bart

De toestand

'Goh buurman, dat was me gisteren toch ook een toestand?'

 Ik liep bij de Appie toen ik mevrouw Krul tegen het lijf liep. Ik had geen beeld bij een "toestand".

'Hebben ze de ANWB nog gebeld?', vroeg ik uit de losse pols.

'Ik bedoel bij Vruggink. Of heeft u het niet meegekregen?'

'Wat was er met Vruggink aan de hand?'

'Hun hondje was ontsnapt.'

'Zat hij gevangen? Dat wist ik niet.'

'Haar Hans opende de voordeur en toen rende hij eruit.'

'Hans?', vroeg ik flauw. 

'Nee Blafje. Rietje had hem in de gang gezet toen Hans de voordeur open deed.'

'Jaja, ik snap het.'

'En, hebben ze hem terug?'

'Nou, dat was dus die toestand. Rietje ging er achteraan en toen klapte de voordeur dicht en kon ze niet meer naar binnen.'

'Maar ze heeft Blafje weer terug?', vroeg ik. 

'Ja, Blafje liep in het veld. Ze had hem snel gevangen.'

'Maar toen kon ze niet naar binnen want de deur was dicht', vulde ik ietwat verveeld in.

'Ja, heel vervelend. En het was ook nog koud. Dus heb ik haar maar even binnen gelaten.'

'Met Blafje? En hoe is ze uiteindelijk binnengekomen?'

'Ze herinnerde zich dat de buurvrouw aan de andere kant een sleutel had. Maar daar heeft ze ruzie mee.'

'Ja, dat is niet fijn', vond ik.

'Nee, dus heb ik de sleutel maar gevraagd. Ik ken haar van de rummikup. Zij is van Vossen, van de bakker.'

'Maar goed: eind goed al goed', besloot ik zuchtend het gesprekje.'

'Ja, eigenlijk wel.'

'Maar ik blijf toch wel met één vraagje zitten, mevrouw Krul.'

'Wat dan?', vroeg ze vriendelijk.

'Hoe zat het nou met Hans? Die was toch ook thuis?' Ze dacht even na.

'Tja, nu u het zo zegt... geen idee.'

Bart

Een rammeltje

'Zeg schat, kan jij straks even naar mijn fiets kijken? Er rammelt iets bij het achterwiel.' 

Ik keek door het raam naar de tweewieler die op het paadje geparkeerd stond. 

'Ik zie niks hoor.'

'Flauw. Hij rammelt echt. Ik denk iets van het spatbord. Dat dat los zit.'

'Hoe kan dat nou loszitten? Heb je er aangezeten?', wilde ik weten.

'Ja, met een tang. Of hoe heet zo'n ding. Nee, natuurlijk niet!'

'En wanneer begint dat gerammel?', vroeg ik technisch.

'Als ik rijd. Als hij stilstaat dan rammelt hij niet.'

'Dat is natuurlijk logisch, toch?', vond ik. Dat vond zij ook.

'Nou ja, kijk nou maar want straks is hij helemaal stuk.'

''Toch vreemd dat hij nu al rammelt', zei ik tijdens de koffie.

'Ja, zo oud is hij nog niet.'

'Ik denk drie jaar?', gokte ik.

'Nee, ik denk minimaal vijf. We hebben hem gekocht toen jij met pensioen ging.'

'Zitten we alweer vijf jaar bij elkaar op de lip?'

'Jij zit inderdaad al vijf jaar boven op mijn lip', lachte ze.

'Ik kan niks vinden', zei ik na een fietsinspectie. 'Ik heb ook een proefritje gereden.'

'Dat moet. Ik hoorde een duidelijke rammel.'

'Waar reed je toen?'

'Vlietstraat.'

'Oké, ik ga nog even kijken.' Ik liep nog een keer naar de fiets.

'En?', vroeg ze toen ik de achterdeur weer binnenkwam en mijn telefoon van het aanrecht plukte.

'Ik denk dat ik het heb opgelost.'

'Topper', riep ze. 'Wat moet je nou met die telefoon?'

'Jou een alternatieve route wijzen. Niet meer over de Vlietstraat.'

Bart

 

Schuilen (3)

'Bart, er loopt iemand naar onze voordeur. Doe jij even open?', riep mijn echtgenote vanuit de keuken.

'Hij heeft nog niet gebeld, toch?'

'Nee, maar dat gaat hij zo doen! Toe nou even.' 

'Het is een onbekende', meldde ik nog terwijl ik naar de voordeur liep. 

'Morgen meneer, wat heeft u in de aanbieding?', vroeg ik in de deuropening.

'Morgen, mijn naam is Harkema. Ik ben van bouw en woningtoezicht van de gemeente.'

'Wat komt u verkopen?'

'Ik verkoop niks. Ik wil graag uw vergunning zien.'

'Vergunning? U bedoelt een trouwboekje? Ik hou er maar één vrouw op na hoor.'

'Mag ik misschien even binnenkomen?', vroeg hij met een ambtelijke norsheid.

'Nee, dat mag u niet. Trouwens over wat voor een vergunning gaat het?'

'Bouwvergunning. Volgens ingewijden bent u bezig met de bouw van een schuilkelder.'

'Schuilkelder? Ik?'

'Ja, die meldingen komen uit de buurt.'

'WIJ hebben dus géén vergunning', ging hij onverstoorbaar verder terwijl hij iets in een boekje schreef.

'Dat meent u niet!', riep ik quasi ontzet. 'Dat is toch ook toevallig.'

Hij keek op. 'Wat bedoelt u?'

'Nou ja, U heeft geen vergunning en ik bouw helemaal geen schuilkelder. Tikt u het verder af met de klagers? Of moet ik zelf roepen dat het 1 April is?'

Bart

Schuilen (2)

'Dat gezwam van jou over die schuilkelder werkt lekker door', meldde mijn echtgenote.

'Werkt door?', vroeg ik.

'Ja, ik sprak net mevrouw Hupkes bij de Appie en die had het erover.'

'En wie is Hupkes?'

'Die wonen tegenover de Vogels van hierachter.'

'En waar had ze het dan over?'

'Haar man werkt bij de gemeente en volgens hem heb je een vergunning nodig.'

'Een vergunning? Waarvoor een vergunning?'

'Ja, wat denk je? Voor die zogenaamde schuilkelder van je.'

'Lachen! Kun je zien hoe dat werkt.'

'Ja, en ik wed dat die van Hupkes op dit moment bij zijn baas aan het bureau loopt te kwijlen', veronderstelde ze.

'Voor een koekje?', lachte ik.

'Nee, om de boel te verraden. En trouwens, de buren van de Vogels denken er ook over na.'

'Nog meer verraders?'

'Nee, die willen ook een schuilhut.'

'Dat zijn toch die lui van hier schuin tegenover toch?'

'Ja, die balen er ook van.'

'Van de Russen?', lachte ik.

'Nee, van jou. Ze zijn helemaal klaar met die zwamverhalen.'

Bart

Schuilen

'Zijn jullie de tuin aan het verbouwen?', vroeg mevrouw Vogels. Ze woont in de straat pal achter ons. Ik stond in de Appie bij de kaas. Zij ook.

'Hoezo, mevrouw Vogels?', vroeg ik.

'Nou ja, ik zie bij ons vanuit het slaapkamerraam dat jullie aan het graven zijn. Gaan de tegels eruit?'

'Nee hoor. We zijn een schuilkelder aan het graven.'

'Een schuilkelder?', vroeg ze verbaasd.

'Ja, dat leek ons handig.'

'Goh, een schuilkelder. En dan helemaal met de hand?'

'Ja, een graafmachine trekt teveel bekijks. En we willen het een beetje geheim houden, snapt u?' 

Haar mond viel open. 'Nou ja, ik zeg natuurlijk niks. Hoe diep wordt hij?'

'Manshoogte. En met drie kamers.'

'Drie kamers?'

'Ja, huiskamer, keuken en slaapkamer. Gewoon simpel.'

'Toe maar, simpel. En heeft u daar een speciale vergunning voor nodig?'

'Nee hoor. We bouwen hem gewoon zwart. Illegaal. Het is maar een schuilkelder.'

'En wat doet u met al die grond die u uitgraaft?'

'We overwegen een kuil te graven', grapte ik.

'Hahaha, dat zou handig zijn.' Ze moest er om lachen.

'Goh, een schuilkelder. Nou ja, het zijn wel onzekere tijden nu. Dus ik kan mij uw zorg wel voorstellen.'

'Hoe bedoelt u?', vroeg ik.

'Nou ja, met al die oorlogen. En dan die Russische dreiging.'

'Nou, daar doen we het niet voor, mevrouw Vogels.'

'Niet? Niet voor de Russen?'

'Nee hoor, we bouwen hem tegen nieuwsgierige buren die de hele dag uit het raam staren.'

Bart

Een zware dag...

Ik had bij het wakker worden meteen al het gevoel dat ik een zware dag tegemoet ging. 

Het zonnetje prikte door het gordijn en raakte mijn echtgenote vol in het gezicht. Ik zag de energiebaan zijn werk doen en ik verwachtte dan ook elk moment de eerste opdracht. Het raam hebben ze namelijk aan mijn bedkant in de muur gemetseld.

'Ahhh Bart, het zonnetje. O heerlijk, schuif het gordijn eens snel open? Even genieten.'

Ik stapte uit bed en vervulde de eerste opdracht.

'We gaan vandaag lekker door de tuin. Helemaal zin in.' Ze keek mij lachend aan. Haar enthousiasme spatte eraf. 

Ik antwoordde met een diepe zucht.

'De tegels moeten schoon, de grond los geschoffeld, en ik wil die pioenroos naar de andere kant verplaatsen.'

Ik zuchtte wederom. 'Eerst nog even nieuws kijken', zei ik terwijl ik de afstandsbediening van het nachtkastje graaide.

'Geeft alleen maar narigheid', hoorde ik haar voorspellen. Ik had echter nog een sprankje hoop.

'Ik ga eruit, ontbijten en dan de tuin in. Kom op Bartje!'

Ik bleef nog even kijken.

Het nieuws ging vooral over de keurslager uit het Kremlin. Alhoewel, keurslager is wel iets teveel eer. 

'Het weer', riep ik verwachtingsvol toen ze net over de drempel richting gang wilde stappen. Ze bleef hangen.

'Ach, het gaat in de loop van de ochtend regenen. Jammer', riep ik quasi bedroeft. 'Ik had er net zo'n zin in.'

'Het is ook gewoon je eigen schuld. Ik zei het nog zo: het nieuws brengt alleen maar narigheid.'

Tja, daar had ik toch een geheel andere opvatting over...

Bart

Patatje

Soms heb je spontaan zin aan een toet patat en vooral als er zoiets als een broccoli-dreiging in de lucht hangt. 

'Zullen we vandaag eens lekker fout gaan?', stelde ik voor.

'Ik heb broccoli gehaald. Wat moet ik daar dan mee?'

'In de kelder leggen, deur op slot doen en de sleutel weggooien.'

'Bart, ik vind het een oneerbaar voorstel. Doe maar!'

Tien minuten later denderde ik de patatzaak binnen, plaatste de bestelling en nam plaats op een krukje.

'"Ting ting". De Whatsapp. Wat ga je eigenlijk bestellen?'

'Bietjes', appte ik terug.

"Ting ting". Bietjes? En je zou patat halen?

Dat haal ik toch ook?

"Ting ting". Waarom schrijf je dan bietjes?

Omdat het een rare vraag is.

"Ting ting". Een stom antwoord bedoel je. Ik wil een berenklauw en een frietje speciaal.'

Te laat, ik heb al patat besteld.

"Ting ting". Dan bestel je alsnog een berenklauw. En die speciaal kunnen ze zo maken.'

De berenklauwen zijn op.

"Ting ting". Wat heb jij genomen?

Frinkandel speciaal met curry.

"Ting ting". Dan neem ik die wel.

En ik dan?', schreef ik. 

"Ting ting". Ik heb de sleutel van de kelder nog niet weggegooid.

Bart

Boer zoekt

'Is dat niet die Yvonne Japsers op TV?', vroeg ik in het voorbij gaan.

'Jaspers, Yvonne Jaspers.'

'Japsers, dat bedoel ik. Van dat boerenprogramma. Boer zoekt poetsmiep.'

'Man, ga alsjeblieft de stoep vegen', riep ze nijdig.

'Dat jij nog naar dat programma kijkt? Dat is toch helemaal uitgemolken?' Ik vond het helemaal niks.

'Nee, dan die sportprogramma's van jou. Max Grindbak. Of dat Nederlands elftal. Daar zeg ik toch ook niks van?'

'Dat komt omdat je er geen verstand van hebt, schat.' Ik stak ter verzachting mijn tong uit.

'Hebben ze nog wat vrouwen kunnen ronselen?', vroeg ik belangstellend.

'Die hoeven ze niet te ronselen. Dit is een hele leuke boer. Die heeft genoeg belangstelling.'

'Ze komen erop af als vliegen op de honing?', lachte ik.

'Kijk toch eens wat een leuke frisse meiden', ging ze onverstoorbaar verder.

'Nou, echte boerenmeiden. Vooral die met dat rokje. Heeft ze een pincet bij zich?'

'Een pincet? Je blijft bezig hè?'

'Ja, hoe moet ze anders de stal uitmesten?'

'Hoe lang blijft dat programma nog bezig?'

'Totdat het afgelopen is', klonk het van de bank.

'Ik bedoel hoeveel afleveringen nog?'

'Geen idee. Boven staat ook een TV.'

'Daar kan jij ook kijken', vond ik.

'Echt niet. En hou nou je hoofd want ik probeer het te volgen.'

'Toch is het fijn dat die boeren nu allemaal hulp hebben.'

'Hoe bedoel je?', vroeg ze.

'Hoeven ze het niet alleen te doen. Hulp is in dit soort gevallen altijd handig', merkte ik vanuit de coulissen op.

'Hoezo hulp? Wat raaskal je toch allemaal?'

'Nou ja, blijkbaar zijn hun eigen vrouwen allemaal gevlucht. Dan is een beetje hulp bij het zoeken erg handig.'

Bart

Het damesblad

'Mag ik even de Margriet van jou?', vroeg ik aan mijn echtgenote. We lagen elk op ons gehuurd bedje aan een Grieks strand. Ik lag daar inmiddels een uur te niksnutten en hield het allemaal wel voor gezien. 

'De Margriet? Jij?', reageerde ze. 
'Is dat zoiets bijzonders dan?', wilde ik weten.
'Nou ja, het is een vrouwenblad.'
'Staan de letters in een andere volgorde?', vroeg ik met een lach. Ik hoorde iets van een zucht.
'Jij mag de Margriet hoor', zei ze en gaf hem.

'Weet je schat, we leven in een genderneutraal tijdperk. Jullie vrouwen mogen tegenwoordig zonder toestemming gebruik maken van de urinoir, wij mannen praten open en bloot over de schimmeltjes binnen onze intieme zônes en dan zou ik de Margriet niet mogen lezen?'
Er klonk wederom een zucht.
Ik negeerde hem en sloeg het blad open. 

'Bevalt het?', wilde ze na een tijdje weten.
'Ja hoor, leuke artikeltjes. Dat ik er nooit eerder op ben gekomen om hem te lezen', bromde ik.
'Ik vind het een leuk blad', merkte ze met enige blijheid op. 'Er staat ook altijd een leuke column in.'
'Klopt, ben hem net aan het lezen.' Ik las een wat slap verhaaltje over een man die zijn hond kwijt was op een naaktstrand.
'Hij is goed hè? Die gozer schrijft altijd zó leuk.' Ik was al weer drie pagina's verder en beland bij een artikel over vakantie in eigen land.

'We hebben ook de open monumentendag gemist in Woerden', merkte ik op. 
'Wat moet je met Woerden? Daar komen we nooit', lachte ze. 
'Nou ja, ik meld het maar gewoon. Bedoel er niks mee hoor.' Ik stak mijn duim en lanceerde een luchtkus.

'Jij de Margiet.' Ze lachte opnieuw. Ik bladerde ondertussen verder en kwam terecht bij een interessant ogend artikel. Ik bleef hangen.'

'Bestaat er nog zoiets als een typisch mannenblad?', vroeg ze. 
'Ik denk niet meer. Je had de Playboy. Maar Ik denk dat hij in het kader van de gender-revolutie is gesneuveld. Stonden overigens alleen blote dames in. Niet interessant voor jullie vrouwen.'
'Dat maken jullie vrouwen zelf wel uit', hoorde ik haar antwoorden. 

Ondertussen verdiepte ik mij in het interessant ogende artikel. Het ging over het vreemdgaan met je eigen man. Ik schudde mijn hoofd. 

'Wat schud je met je hoofd?', vroeg ze.
'O, niks. Ik lees hier een artikeltje over vreemdgaan met je eigen man.'
'En?' Ze keek hoopvol.

'Schat, in het kader van de neutraliteit kan ik maar tot één conclusie komen. Rare jongens die vrouwen.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen september 2019

Mevrouw Baars.

'Morgen buurman', hoorde ik een stem achter mij. Ik draaide me om en tegelijkertijd zakte mijn goede bui mij in de schoenen. Mevrouw Baars.

'Dahag', antwoordde ik zuinig.

'Goh, bent u door uw vrouw aan de boodschap gezet?', vroeg ze.

'Ja, even snel paar dingetjes halen.' Ik maakte aanstalten om gas te geven, maar ze blokkeerde de doorgang.

'En, laat me eens kijken: Wat eten we vanavond?' Ze keek brutaal in de kar.

'Zijn we aan het afvallen?', vroeg ze na inspectie. Ze wees daarbij op een vrolijk ogend bosje peen wat mij vanuit het karretje toelachte.

'Afvallen mevrouw Baars? Nee hoor. Nee, we hebben een konijn aangeschaft.'

'Een konijn? Voor de kerst?', lachte ze.

'Nee, voor de gezelligheid. Mijn echtgenote vond dat onze relatie een impuls nodig had.'

'En daar zorgt dat konijntje voor?', vroeg ze.

'Ja, hij huppelt zo leuk door de kamer, springt op schoot, gewoon gezellig.'

'Waarom geen hond?', vroeg ze.

'Een hond moet je uitlaten. Ons Wipje niet. Je pakt de keuteltjes gewoon met een pincet op. Ideaal mevrouw Baars.'

'Goh, als u het zo zegt dan lijkt het inderdaad wel leuk. En waar heeft u hem vandaan?'

'Uit het asiel.'

'En hij eet gewoon worteltjes?'

'Ja hoor. Wij ervaren zo'n konijn echt als een verrijking van ons sociale leven.'

'Weet u, hij inspireert ons', zwamde ik verder. 'Zo kijken wij tegenwoordig 's avonds veel minder TV.'

'Goh, dat is ook wel wat voor ons. Arie hangt 's avonds altijd als een zoutzak op de bank.'

'Precies mevrouw Baars. Echt iets voor jullie.'

'Ik ga het er met Arie over hebben. Leuk!'

'Maar als ik u nog even een tip mag geven: ik zou er in uw geval twee nemen. Een mannetje en een vrouwtje.'

'En waarom dat, buurman?'

'Nou ja mevrouw Baars, als u Arie dan toch van de bank wil lokken, dan is zo'n echtpaartje écht een bron vol inspiratie.'

Bart

Stoffel

'Ik hoorde van de lange man dat die van Stoffel binnenkort gaan verhuizen', meldde ik. 

'Wacht even: wie is de lange man en wie zijn "die van Stoffel"?', vroeg mijn echtgenote.

'De lange is van de klikohond en Stoffel is die slome schildpad van bijna op de hoek.'

'Nou, van die uitleg wordt het lekker duidelijk', vond ze. 

'Stoffel, volgens mij heten ze Van der Stoel.'

'Past ook in het beeld van een luie vent', vond ik.

'Die man geniet van zijn pensioen.'

'Wat heeft hij gedaan dan?', wilde ik weten.

'Hij zat in het leger.'

'Zie, "zat" in het leger. Vandaar. Hele dagen zitten en niks doen.'

'Volgens mij zelfs bij de luchtmacht.'

'Ah... ook nog een oude propeller-poetser.' 

'Ik weet niet of hij een propeller had, hij was straaljagerpiloot.'

'Maar goed: Die lange vertelde dat ze bij hun dochter gaan wonen.'

'Dochter? Ik wist niet dat ze ook een dochter hadden. Ik dacht een zoon.'

'Kan ook bij hun zoon zijn', opperde ik.

'Nou, dat is nogal een verschil', vond ze.

'Valt mee hoor. Dan wordt de dochter een zoon, tevens schoondochter, en de zoon een dochter annex schoonzoon. Zo moeilijk is dat toch niet?'

Bart

Bandjes

'Waar zit jij dan naar te kijken?', vroeg ik toen ik de kamer binnenhuppelde en mijn echtgenote voor de TV ontdekte.

'O, niks bijzonders, een programma over bruidsjurken', zei ze.

'Zoekende?', vroeg ik met een bezorgd getrokken gezicht.

'Gaat over aanstaande bruidjes. Die zoeken voor de camera een jurk uit.'

'Is de presentator niet die Fred "trekt" van Leer?'

'Klopt. Hij doet dat. Kijk Bart, dat is een mooie jurk!' 

'Geen porum. Zo'n ding trek je aan bij een echtscheiding. Niet bij een huwelijk.'

'Jij hebt er geen verstand van, schat! Totaal geen smaak!'

'Nee, dan die relnicht. Hou toch op.'

'O, kijk, dit is een ander bruidje. Die jurk is écht mooi!'

'Wat is er mooi aan?', vroeg ik.

'De eenvoud. Niet teveel tierelantijntjes. Gewoon een mooie jurk.'

'Décolleté is te laag. En het is met die steunsteiger eronder net een balcon.'

'Dat is een push-up. Maar dat ga ik je verder niet uitleggen.'

'Ik weet wel wat dat is, hoor. Een duw-de-boel-op. Zodat het nog wat lijkt.'

'Ze heeft een mooi figuur', vond ze.

'Dat kun je helemaal niet zien. Ze heeft een wigwam aan. Alleen het bovenste gedeelte steekt eruit.'

'Moet jij niet op de oprit staan? Het is honden-uitlaat-uurtje.'

'Geen behoefte.'

'O, kijk, Fred vindt ook dat er bandjes aan het bovenstuk moeten', stelde ik vast.

'Dat moest ook nog. Alleen jammer dat ze op haar borst aan weerskanten een tekstje heeft laten tatoeëren.'

'Ja, inderdaad, zowel links als rechts.'

'Eigenlijk moesten ze dat weglaseren', vond ze.

'Dat lijkt mij niet handig voor de bruidegom', zei ik na bestudering.

'Hoezo niet handig?'

'Het zijn belangrijke aanwijzingen.'

'Wat voor aanwijzingen?', vroeg ze.

'Die tekstjes. Eh... "Vóór.. het.. uitpakken... eerst.. deze.. bandjes... doorknippen".'

Bart

Muizenkeutels

'Ahhh, goedemorgen mevrouw Krul, goed dat ik u tref', zei ik toen ik buiten op de oprit stond en haar aan zag komen lopen.

'Morgen meneer Bart. Goed dat u mij treft? Hoezo treft?'

'Het gaat even over dat kachelpijpje achter u. Aan het eind van dat riempje wat u in uw hand houdt', verduidelijkte ik.

Ze keek om. 

Kachelpijpje?'

'Ja dat teckeldingetje.'

'O, u bedoelt schurkje.'

'Wat is er met schurkje?'

'Uw schurkje poept met enige regelmaat in het perkje.'

'Dat kan maar zo', lachte ze. 'Hij moet het soms even kwijt.'

'Dat zal, maar misschien kunt u het dan opruimen?'

'Het zijn echt niet meer dan muizenkeuteltjes, meneer Bart.'

'Muizenkeuteltjes of niet: ik wil dat u het opruimt.'

'Dat lukt mij niet. Ik moet dan te diep bukken.'

'Ik vind u trouwens wel een beetje kinderachtig hoor', klaagde ze.

'Hoezo kinderachtig?'

'Nou ja, ik heb er nooit iets van willen zeggen, maar die verhaaltjes van u...'

'Wat is er mis met mijn verhaaltjes?', vroeg ik met wat pijnlijke tenen.

'U haalt de hele buurt door het slijk.'

'Nee hoor, alles wat ik schrijf is waar. Bijna waar.'

'Zie, "bijna". Dat dacht ik al. U dikt de boel behoorlijk aan.'

'Dat valt wel mee hoor. Zo erg is het niet.'

'En u gaat vast ook weer iets over dit gesprekje schrijven.'

'Dat zou maar zo kunnen', lachte ik.

'En wat schrijft u dan?'

'Dat ik u geadviseerd heb die kachelpijp voortaan op te tillen als hij moet poepen.'

Bart

 

Een droom

'Ik heb vannacht zó raar gedroomd', meldde ik na het bed-uitrek-ritueel waarbij ik het voeteneind bijna uit zijn fatsoen trapte.

'Hallo!, kan het wat minder?', vroeg ze.

'Het bed is stevig genoeg hoor!', wist ik mij met zekerheid te herinneren.

'Wat heb je gedroomd?', vroeg ze.

'Dat ik de persoonlijke verzorger was van een olifant.'

'Zeker in Blijdorp.'

'Nee, in het circus. En ik deed ook trapezewerk.'

'Jij? Aan een trapeze?', lachte ze. 

'Ja, samen met die olifant.'

'Laat me raden: jij was Dombo?'

'Ik hoor het al', riep ik quasi beledigd. 'Je gelooft me niet.'

'O? Is het ook nog waar gebeurd?' Ze gierde het uit.

'Ik zeg toch dat het een droom was?'

'Had ik ook nog een rol?', wilde ze weten.

'Jij zat in het publiek. Samen met je moeder.'

'O? En vond ik het leuk?'

'Weet ik veel. Jij was toeschouwer.'

'Het was in ieder geval een geweldig leuke ervaring', vond ik.

'En hoe liep het af?'

'Gewoon. Zoals gebruikelijk.'

'Eh.. de olifant blies met zijn snuit jouw droompje uit?'

'Nee hoor. Je moeder.'

'Mijn moeder?'

'Ja, dat weet je toch? Een droom verdwijnt zodra je moeder verschijnt.'

Bart